An Empty Boat

Here is an excerpt quoted from the parable of The Empty Boat by Chuang Tzu:

If a man is crossing a river

And an empty boat collides with his own skiff, Even though he be a bad-tempered man He will not become very angry.

But if he sees a man in the boat,

He will shout at him to steer clear.

If the shout is not heard, he will shout again, And yet again, and begin cursing. And all because there is somebody in the boat. Yet if the boat were empty. He would not be shouting, and not angry. If you can empty your own boat Crossing the river of the world, No one will oppose you, No one will seek to harm you.

“If you can empty your own boat… no one will seek to harm you.” It’s easier said than done. 

Then again, it’s not impossible though.

தலைசிறந்த அன்னை

இது ஒரு உண்மை சம்பவம் நடந்த இடம் (ஜார்கண்ட் )ஹிந்தி பதிவின் தமிழாக்கம்...

இதை நான் படிக்கும்போதே கண்ணீர் வழிந்தோடியது. தொடர்ந்து படியுங்கள். . .

ஓர் அனைத்துலகப் பள்ளியில், அனலையும் தூசியையும் பொருட்படுத்தாமல், பூங்காவிலுள்ள செடிகளுக்கு, நீர் ஊற்றிக்கொண்டிருந்தார் தோட்டக்காரர் ஒருவர்.

" கங்கா தாஸ், தலைமையாசிரியை உன்னை உடனே வரச்சொன்னார்" . . .

 

அந்த அலுவலகப் பையனின் அந்தக் கடைசி இரு சொற்களின் தொனி அழைப்பின் அவசரத்தைச் சுட்டிக் காட்டியது.

உடனே தன் கை கால்களை அலம்பிக்கொண்டு, .. அறையை நோக்கி விரைந்தார்.

அன்று என்னவோ பூந்தோட்டத்திலிருந்து அலுவலதத்திற்குச் செல்வது நெடுந்தூர நடையாய்த் தோன்றியது. அவரது இதயம், நெஞ்சாங் கூட்டிற்குள்ளிருந்து வெளியே வந்து விழுவது போன்ற ஓர் உணர்வு.

அவர் மனத்தில் பலவாறான எண்ணங்கள் அலைமோதின. ஏன், என்ன நடந்திருக்கும்? இத்துணை அவசரமாக எதற்குக் கூப்பிட்டிருப்பார் என்ற கேள்விக் கணைகள். . .

அவர் நேர்மையான தொழிலாளியாவார். எத்தருணத்திலும் தன் கடமையிலிருந்து தவறியதில்லை. . . 

அறைக் கதவைத் தட்டினார். . .

"என்ன கூப்பிட்டீங்களா மேடம்?"

"உள்ளே வா . . ." என்ற அந்த அதிகாரக் குரல் அவரது படபடப்பை மேலும் அதிகரித்தது. . .

பாதி நரை விழுந்த மயிர், சீராய் சீவி முடிச்சுப் போடப்பட்ட தலை, நேர்த்தியாய்ப் பின்னப்பட்ட சாரியைப் பாரம்பரியமான வழக்கில் அணிந்திருந்தார். அவர் அணிந்திருந்த மூக்குக் கண்ணாடி பேருக்கேற்ப அவர் மூக்கின்மேல் அமர்ந்துகொண்டிருந்தது.

மேசை மேலிருந்த தாளைச் சுட்டிக்காட்டி, "இதைப் படி". . . என்றார்.

"ஆனால், மெ..மெ மேடம் எனக்குப் படிப்பறிவு இல்லிங்க மேடம்.

எனக்கு இங்கிலிஷ் கூட படிக்க வராது."

மேடம் நான் தவறேதும் செய்திருந்தால் என்னை மன்னித்துவிடுங்கள். . .எனக்கு இன்னொரு வாய்ப்பு கொடுங்கள். . .

என் மகள் இந்தப் பள்ளியில் இலவசமாகப் படிக்க வாய்ப்பு தந்தீங்க. அதற்காக நான் உங்களுக்கு என்றென்றும் கடமைப்பட்டவனாவேன். . .என் மகளுக்கு இப்படியொரு வாய்ப்பினை நான் கனவில்கூட காண முடியாது."

இப்படிக் கூறிக்கொண்டே அவர் தேம்பினார். நடுக்கமும் அவரை ஆட்கொண்டது.

" போதும் நிறுத்து. நீ ரொம்பதான் கற்பனை செய்கிறாய். நான் ஆசிரியர் ஒருவரைக் கூப்பிடுகிறேன். அவர் இதை உனக்கு, வாசித்து மொழிப்பெயர்த்துக் கூறுவார். . . இது உன் மகள் எழுதியது. இதை நீ தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்."

விரைவிலேயே அங்கு வந்த ஆசிரியை ஒருவர் அதனை வாசித்து ஹிந்தியில் ஒவ்வொரு வரியாக மொழிப்பெயர்த்துக் கூறினார். 

"இன்று அன்னையர் தினம் தொடர்பாய் மாணவர்களைக் கட்டுரை எழுதச் சொன்னோம். இதுதான் அக்கட்டுரைகளில் ஒன்று.

"நான் பீஹாரிலுள்ள ஒரு கிராமத்தைத் சேர்ந்தவள். அந்தக் கிராமத்தில் மருத்துவ வசதியோ கல்வியோ இல்லை. அதைக் கனவில்கூட காண முடியாது.

பிரவசத்தின்போது பல பெண்கள் மரணித்துள்ளனர். என் தாயாரும் அவர்களுள் ஒருவர். என்னை அவர் கைகளில் ஏந்தும் பாக்கியத்தைக்கூடப் பெறவில்லை. என்னை முதன்மதலில் தன் கைகளில் ஏந்தியவர் என் அப்பாதான். . .சொல்லப்போனால் அவர் ஒருவர் மட்டும்தான்.

நான் ஒரு பெண்ணாகப் பிறந்து விட்டேன். பிறக்கும்போதே என் தாயாரை விழுங்கிவிட்டேன் என்று உறவினர் குறைபட்டுக்கொண்டனர். அதனால், எல்லோரும் கவலையடைந்தனர். உடனே மறுமணம் செய்துகொள்ளும்படி என் தந்தையை வற்புறுத்தினர். ஆனால், என் அப்பா அதை மறுத்துவிட்டார்.

என் தாத்தாவும் பாட்டியும் அவரைச் சம்மதிக்க வைக்க எல்லாவித யுத்திகளையும் கையாண்டனர். அறிவுப்பூர்வமான வாதங்களையும் முன் வைத்தனர்.

என் தாத்தா பாட்டிக்கு ஒரு பேரன் வேண்டுமாம். ஆகவே, அவரை மறுமணம் செய்துகொள்ள வேண்டுமென கட்டாயப்படுத்தினர். அப்படி அவர் இணங்காவிட்டால் அவரைத் தள்ளி வைத்துவிடுவதாகவும் அச்சுறுத்தினர்.

என் அப்பா சற்றும் தயங்காமல் நிலம், நல்ல வாழ்க்கை, சொகுசான வீடு, கால்நடைகள் மற்றும் அக்கிராமத்தில் கௌரவமான வாழ்க்கை வாழ அவருக்கு இருந்த அனைத்து சலுகைகளையும் துறந்தார்.

கையில் சல்லிக் காசுகூட இல்லாமல் - ஆனால் என்னை மட்டுமே கையில் ஏந்தியவாறு, இந்த மாநகரில் குடியேறினார். வாழ்க்கை மிகவும் சிரமமானதாகவே இருந்தது. அப்பா இரவும் பகலும் கடுமையாக உழைத்து என்னைக் கண்ணும் கருத்துமாய்ப் பேணி வளர்த்தார்.

நான் விரும்பிச் சாப்பிட்ட உணவுப் பண்டங்களைத் திடீரென தனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்று சொல்வார். அதன் காரணம் எனக்கு அப்பொழுது புரியவில்லை . . . தட்டில் இருக்கும் அந்த ஒரு துண்டை நான் சாப்பிட வேண்டும் என்பதற்காகவே அவர் அவ்வாறு நடந்துள்ளார் என்பதை நான் பெரியவளாக வளர்ந்த பிறகுதான் தெரிந்துகொண்டேன்.

அவர் சக்திக்கு மீறிய ஒரு வசதியை எனக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார்.

இப்பள்ளி அவருக்குப் புகலிடமளித்து சிறப்பு செய்துள்ளது. இப்பள்ளி இன்னொரு மாபெரும் பரிசையும் தந்துள்ளது. ஆம், நான் இப்பள்ளியிலேயே சேர்ந்து பயில வழங்கியுள்ள வாய்ப்புதான் அது.

அம்மா என்றால் அன்பும் அரவணைப்பும் எனின், என் அப்பா அதற்குப் பொருத்தமானவர். . .

அம்மா என்பவர் இரக்கமிக்கவர் எனின், என் அப்பா அதற்கும் பொருத்தமானவரே. . .

அம்மா என்பவர் தியாகி எனின், நிச்சயமாக என் அப்பா அதையும் ஆக்ரமிக்கின்றார். . .

சுருங்கக்கூறின், தாய் ஒருவரின் வடிவம் அன்பு, பராமரிப்பு, தியாகம், இரக்கம் எனின்

*என் அப்பாதான் இவ்வுலகிலேயே மிகச் சிறந்த தாய்* 

அன்னையர் தினத்தில் இம்மண்ணில் மிகச் சிறந்த பெற்றோராக இருக்கும் என் அப்பாவுக்கு வாழ்த்துத் தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். . .

இப்பள்ளியில் கடின உழைப்பாளியாகத் திகழும் தோட்டக்காரருக்கு என் வணக்கத்தைத் தெரிவித்து அவர்தான் என் அப்பா என்பதைப் பெருமையோடு அறிவிக்க விரும்புகிறேன்.

இதை வாசிக்கும் என் ஆசிரியை எனக்கு நல்ல புள்ளிகள் தரமாட்டார் என்பது எனக்குத் தெரியும். ஆயினும் தன்னலமற்ற அப்பாவுக்கு ஒருவர் வழங்கும் ஒரு சிறிய அன்பளிப்பாக இக்கட்டுரை இருக்குமென நம்புகிறேன்.

அந்த அறை நிசப்தமானது. . .

கங்கா தாஸ் தேம்பி அழுவது மட்டுமே கேட்டது. . .  

கடும் வெயில்கூட அவரின் ஆடையை வியர்வையால் ஈரப்படுத்தாது இருந்திருக்கலாம். ஆனால், தன் மகளின் சொற்கள் அவர் உள்ளத்தையே ஈரப்படுத்தியது. . .

அவர் கைகட்டி, வாயடைத்து அங்கு நின்றுகொண்டிருந்தார். . .

ஆசிரியையிடமிருந்து அந்தத் தாளை வாங்கி தன் நெஞ்சின்மேல் வைத்து கண்கலங்கினார். . .

தலைமையாசிரியைத் தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்தார். . . கங்கா தாஸை அமரச்சொன்னார். அவர் பருக ஒரு கோப்பை நீர் வழங்கி அவரிடம் ஏதோ சொன்னார். அவர் குரலில் ஒரு கனிவு வெளிப்பட்டது.

கங்கா தாஸ் உன் மகளின் இக்கட்டுரைக்காக 10/10 புள்ளிகள் வழங்கியுள்ளோம். இப்பள்ளி வரலாற்றிலேயே அன்னையர் தினம் தொடர்பில் எழுதப்பட்ட மிகச்சிறந்த கட்டுரை இதுதான். நாளைக்கு இப்பள்ளியின் *அன்னையர் தின விழா* வெகுவிமர்சையாகக் கொண்டாடப்படவிருக்கிறது. இப்பள்ளியின் ஒட்டுமொத்த நிர்வாகஸ்தரும் உன்னையே சிறப்பு விருந்தினராக அழைக்க முடிவுசெய்துள்ளனர்.

பிள்ளையை வளர்த்தெடுப்பதில் ஆண் ஒருவன் காட்டும் அன்பு, அர்ப்பணிப்பினை கௌரவிக்கவும் ஒரு சிறந்த பெற்றோராகத் திகழ பெண் ஒருவரால் மட்டுமே முடியும் என்பதல்ல என்ற உண்மையை உலகறியச் செய்யவும் நாங்கள் இம்முடிவைச் செய்துள்ளோம்.

அதற்கும் மேலாக, உன் மகள் உன் மீது கொண்டுள்ள உறுதியான நம்பிக்கையை மறு உறுதிப்படுத்துவதுடன் போற்றி அங்கீகரிக்கவும் உன் மகளுக்குப் பெருமை சேர்க்கவும் உன் மகள் தன் கட்டுரையில் குறிப்பிட்டுள்ளது போல், இவ்வுலகிலேயே தலைசிறந்த பெற்றோரை இப்பள்ளி பெற்றிருப்பதற்காக இப்பள்ளியிலுள்ள அனைவரும் பெருமைகொள்ளவும் இம்முடிவைச் செய்துள்ளோம். . . .

"நீ பூங்காவை மட்டும் பராமரிக்கவில்லை. மாறாக உன் வாழ்வின் விலை உயர்ந்த மலரை அழகிய முறையில் பேணி வளர்த்துள்ளாய். நீதான் உண்மையான தோட்டக்காரன்."

" கங்கா தாஸ், அந்த நிகழ்ச்சிக்கு நீ சிறப்பு விருந்தினராக அழைத்து மரியாதை செய்தார்...

தமிழாக்கம்: Raj Sathish 

ஹிந்தி பதிவு :அபிஷேக்.

Thondaimandala Mudalmai Vellalar

 Deiva Puzhavar Sekkilhar

The Thondaimandala Saiva Mudaliar, also known as the Kondaikatti Vellalar, are a Tamil caste in south India who were historically non-cultivating landholders and administrators under various dynasties. They are a subcaste of the Vellalar caste in Tamil Nadu, India, and trace their lineage to Sekkizhar[1] the author of the Periyapuranam [2].

 

The Thondaimandala Saiva Mudaliar's original homeland was Thondaimandalam, [3] which includes the present-day areas of Chennai, Chengalpet, Kanchipuram, and Vellore. They spread to other areas in south India and northeastern parts of Sri Lanka. A significant population of Thondaimandala Saiva Vellala Mudaliars have also migrated to other areas such as Madurai and Tirunelveli. 

 

The Thondaimandala Saiva Mudaliar are a closely knit community who follow a vegetarian diet. They are progressive and prosperous in society and are remarkably advanced in the matter of education. 

 

The title Mudaliar is derived from the honorary title Mudali, which means a person of first rank in the Tamil language. In medieval south India, it was bestowed upon top-ranking bureaucratic officials, philanthropists, educationists, physicians, politicians, and army officers. 

The Thondaimandala Mudaliar or Thondaimandala Saiva Vellalar are a high ranking caste in the state of Tamil Nadu, India. They are the original homogeneous group of Mudaliars who were settled in Thondaimandalam or Thondai Nadu in South India by Chola King, Karikala Chola.

References:

 

[1] https://en.wikipedia.org/wiki/Sekkilhar

[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Periya_Puranam

[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Tondaimandalam

The day you waste the most in your life is the day you don't laugh.

 Charlie Chaplin

Charlie Chaplin once told a joke in front of an audience..!!

Everyone laughed.

And he told it a second time, so only a few laughed.

When he told it for the third time, no one laughed.

Then he said beautiful words.

If you can't laugh and laugh at the same joke, why do you cry and cry at the same pain and sorrow?

So enjoy every moment of your life - 

Charlie Chaplin left a great legacy without saying a word or hurting anyone's feelings.

We remember these phrases that touch the heart.

Nothing in this life is permanent, not even our Problems.

 

I love walking in the rain so no one can see my tears.

The day you waste the most in your life is the day you don't laugh.

- Charlie Chaplin

He's not heavy. He's my brother...

The standing boy of Nagasaki [1] is a historic photograph taken in Nagasaki, Japan, in 1945, shortly after the atomic bombing of that city on 9th August 1945. The photograph is of a boy of about 10 with his dead baby brother strapped to his back, waiting for his turn at the crematorium. 

A soldier noticed him and asked him to keep this dead child down so that he would not get tired. He replied: He's not heavy, he's my brother! The soldier understood. Since then, this image has become a symbol of unity in Japan. Let this be our motto: 

 

"He's not heavy. He's my brother... She's my sister." 

 

If he falls, raise him. Even if you get tired, help him. And if his support is weak, and if he makes a mistake, forgive him because he is not heavy he is your brother... And if the world abandons him, carry him on your back. Friendship and family means carrying each other through; no matter whatever happens.

The photograph was taken by Joe O'Donnell [2], then working for the United States Marine Corps. Joe O'Donnell made personal copies of his Nagasaki photographs and kept them hidden in a trunk until 1989, when he put together a traveling exhibit and a book. O'Donnell's Japan 1945, Images From the Trunk was published in Japan in 1995 and read widely.

Joe O'Donnel in his book writes as below, 

I saw a boy about ten years old walking by. He was carrying a baby on his back. In those days in Japan, we often saw children playing with their little brothers or sisters on their backs, but this boy was clearly different. I could see that he had come to this place for a serious reason. He was wearing no shoes. His face was hard. The little head was tipped back as if the baby were fast asleep. The boy stood there for five or ten minutes.

The men in white masks walked over to him and quietly began to take off the rope that was holding the baby. That is when I saw that the baby was already dead. The men held the body by the hands and feet and placed it on the fire. The boy stood there straight without moving, watching the flames. He was biting his lower lip so hard that it shone with blood. The flame burned low like the sun going down. The boy turned around and walked silently away.

 

Reference

 

[1] https://en.wikipedia.org/wiki/The_Boy_Standing_by_the_Crematory

[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Joe_O%27Donnell_(photojournalist)

Secret of Right Activity - Swami Paramananda

It is not the strong physical vehicle which makes the productive human being; it is skillfulness in action, knowing how to adjust ourselves quickly, how to perform a task with the least expenditure of energy. This is what gives immediate success.

The whole purpose of religion and philosophy is to give us that which is inspiring, elevating and constructive.

A man who does nothing, his mind and his physical vehicle quickly deteriorate. He becomes dead although carrying on an existence.

One who is so convinced of his own principles that he is indifferent to what others say, and who is willing to give himself to his task, that man will accomplish his purpose.

There are moments when we forget our environment, forget everything but the one thing that we are doing, and those are the supreme moments of our life. They make it possible for us to attain success.

Action and reaction are constantly taking place in this world. No one can escape them. We may declare that we are going to have in our life only happiness and beauty, that we will have riches and not poverty. But the pairs of opposites are always playing back and forth. We cannot have happiness without unhappiness. We cannot have light without darkness. What is the remedy? It is given in the Gita: "To work alone thou hast the right, but never to the fruits thereof."

By doing small tasks whole-heartedly, with concentration and skillfulness, we evolve within ourselves a power which will enable us later on to perform some great task which now seems like a mountain, inaccessible and unobtainable.

Non-killing, not merely refraining from partaking of animal food, but never harming another by a hateful thought. It is actually practicing non-injury in thought, word and deed.

We are placed here by a divine hand. To disconnect ourselves from that, to feel and think that we are isolated and unprotected, existing merely for our own self-gratification, is the greatest tragedy that can befall us.

We know that there is within us a pent-up energy which is constantly finding its outlet through thought, words and actions. We can use this energy for our best happiness and up-liftment; or we can misuse it and cause our own ruin. It can manifest itself in the form of anger or hatred, which will bring disastrous results; also it can manifest itself in the form of goodness, unselfish love, charity and service. It is the same energy expressing itself in different ways according to our tendency.

If you are helping a person, do not expect that person to be grateful to you. Do not always trade in your love.

Always try to be in Christ-like state, "Not my will, but Thine".

As long as we are unselfish, so long we are the gainers; but whenever we bring the thought of self, we suffer, because we demand. We demand from the person we love; and if we do not get what we demand, we naturally suffer from reaction.

We must learn to live in the world, as Lord Krishna teaches in the Bhagavad Gita, like a lotus leaf, which grows in water but is never wet by the water.

Perform all work for the purification of your soul; not with the idea of earning a wage, but with some really noble motive.

"He who worketh for Me alone, hath Me for his highest goal, who is devoted to Me, who is freed from attachment, and beareth enmity towards no creature, such a person attaineth unto Me." - Bhagavad-Gita.

The Grass is Blue

A donkey told the tiger, "The grass is blue."

The tiger replied, "No, the grass is green."

The discussion became heated, and the two decided to submit the issue to arbitration, so they approached the lion.

As they approached the lion on his throne, the donkey started screaming: ′Your Highness, isn't it true that the grass is blue?"

The lion replied: "If you believe it is true, the grass is blue."

The donkey rushed forward and continued: ′′The tiger disagrees with me, contradicts me, and annoys me. Please punish him."

The king then declared: ′′The tiger will be punished with 3 days of silence."

The donkey jumped with joy and went on his way, content and repeating ′′The grass is blue, the grass is blue..."

The tiger asked the lion, "Your Majesty, why have you punished me, after all, the grass is green?"

The lion replied ′You've known and seen the grass is green."

The tiger asked, "So why do you punish me?"

The lion replied, "That has nothing to do with the question of whether the grass is blue or green. The punishment is because it is degrading for a brave, intelligent creature like you to waste time arguing with an ass, and on top of that, you came and bothered me with that question just to validate something you already knew was true!"

The biggest waste of time is arguing with the fool and fanatic who doesn't care about truth or reality, but only the victory of his beliefs and illusions. 

Never waste time on discussions that make no sense. 

There are people who, for all the evidence presented to them, cannot understand. 

Others are blinded by ego, hatred, and resentment, and the only thing that they want is to be right even if they aren’t.

When IGNORANCE SCREAMS, intelligence moves on.